Reactie nabestaandeover den Hollandsche Gedenktekens
“Ineens voelde alles weer even heel dichtbij…”
Toen mijn moeder mij op haar sterfbed vroeg iets moois te maken voor haar graf, had ik niet kunnen vermoeden in welk avontuur ik terecht zou komen. Tijdens een heftige tijd midden in het proces van loslaten en accepteren begon ik dapper aan het beloofde ontwerp.
De worsteling en de twijfel over de keuzes die ik daarbij moest maken hielpen mij te dealen met de harde werkelijkheid. Er was veel verdriet over dit grote verlies, maar ik wilde vooral een warm gevoel van liefde en verbondenheid vangen in het gedenkteken.
Een eervolle maar pittige missie moet ik zeggen. Toen het ontwerp er uiteindelijk was, begreep ik dat ik deze missie niet alleen kon volbrengen. Ik ging op zoek naar een bedrijf dat me kon helpen mijn ontwerp te realiseren.
Via het internet vond ik verschillende bedrijven die grafmonumenten maken. Zonder veel moeite vulde ik mijn agenda met veelbelovende afspraken. Vol goede moed ging ik op weg met mijn ontwerp onder mijn arm.
Ik wist wel dat wat ik gemaakt had niet standaard was. Dat was mijn moeder tenslotte ook niet.
Bij de eerste afspraak liep mijn missie al spaak. “Je moet jouw ontwerp echt aanpassen, want dit is niet te maken, veel te kwetsbaar en afwijkend”. Teleurgesteld maar vastberaden vertrok ik naar het volgende bedrijf. Ik liet mijn ontwerp zien, kreeg een kopje koffie en ze beloofde mij te bellen over hoe we dit het best aan konden pakken. Het telefoontje is nooit gekomen… Inmiddels was de moed in mijn schoenen gezonken. Misschien was ik toch iets te ambitieus te werk gegaan?
Niets bleek minder waar…
Niets bleek minder waar toen ik aan het einde van mijn zoektocht aan de tafel belandde bij Wim ter Steege. Hij zag mijn ontwerp, zijn ogen spraken boekdelen en hij keek me met een brede glimlach aan. “Wat een prachtig ontwerp heb je gemaakt”, zei hij. “Ik kan het voor je maken maar ik wil ook met je praten over werk”.
Inmiddels ben ik werkzaam bij Den Hollandsche gedenktekens. Als ontwerper en adviseur mag ik nu voor anderen bijzondere en persoonlijke gedenktekens ontwerpen. Ik voel me oprecht bevoorrecht. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is om monument te kunnen realiseren dat dicht bij jezelf ligt en degene die je moet missen.
Meer heb ik niet te wensen.
Het monument voor mijn moeder is kort geleden geplaatst. Een gedenkteken dat haar leven eer aan doet, precies zoals ik het graag wilde en aan haar had beloofd. Ze heeft het ontwerp zelf helaas niet meer kunnen beoordelen.
Maar toen ik bij het zien van het monument op de begraafplaats een gevoel van thuiskomen kreeg, wist ik dat het goed was.
Ineens voelde alles weer even heel dichtbij…
Het monument voor mijn moeder is kort geleden geplaatst. Een gedenkteken dat haar leven eer aan doet, precies zoals ik het graag wilde en aan haar had beloofd. Ze heeft het ontwerp zelf helaas niet meer kunnen beoordelen. Maar toen ik bij het zien van het monument op de begraafplaats een gevoel van thuiskomen kreeg, wist ik dat het goed was.
Ineens voelde alles weer even heel dichtbij…
Het monument voor mijn moeder is kort geleden geplaatst. Een gedenkteken dat haar leven eer aan doet, precies zoals ik het graag wilde en aan haar had beloofd. Ze heeft het ontwerp zelf helaas niet meer kunnen beoordelen. Maar toen ik bij het zien van het monument op de begraafplaats een gevoel van thuiskomen kreeg, wist ik dat het goed was.
Ineens voelde alles weer even heel dichtbij…
Dat heeft me intens veel vreugde en vertrouwen gegeven. En hoe vreemd het ook mag klinken, de zin om weer te genieten van het leven in al zijn aspecten. Op de prachtige begraafplaats Vredehof in Tilburg heeft mijn moeder haar laatste rustplaats gekregen en ik weer een stukje van mijn “thuis” gevonden. Meer heb ik niet te wensen.
Karien van Dijk.
